امام زین العابدین علیه السلام می فرماید:
«و انّ للقائم منّا غَیبتین، احداهُما اطولُ من الاخری، امّا الاولی فسِتّة ایّام، اوستّهُ اشهُرٍ، او سِتّة سنین. و امّا الاخری فیَطول اَمَدُها حتّی یَرجع عن هذا الأمر اکثرُ من یقول بِه، فَلا یَثبتُ عَلیه الا مَن قَوی یَقینهُ و صَحّت مَعرفتهُ و لم یجد فی نفسِه حَرجاً ممّا قَضَینا و سَلمَ لَنا اَهلَ البیت.»
برای قائم ما دو غیبت است که یکی از آنها طولانی‌تر از دیگری است. غیبت اولی شش روز، شش ماه و شش سال است، ولی غیبت دیگری به قدری طولانی خواهد بود که بیشتر قائلین به آن از اعتقاد خود برمی‌گردند، در امامت او ثابت قدم نمی‌ماند جز کسی که ایمانش قوی و معرفتش کامل باشد و در برابر داوری‌های ما تردیدی به خود راه ندهد و در برابر ما کاملاً تسلیم باشد.» (1)
علامه مجلسی در شرح این حدیث می‌فرماید: شاید این حدیث اشاره به تحوّلات وضع آن حضرت در غیبت صغری باشد که در شش روز اول، منحصراً اهل بیت آن حضرت از ولادت آن مهر تابان آگاه بودند، و در شش ماه اول، خواص شیعیان و نزدیکان از آن مطلع شدند، و در شش سال اول غالب شیعیان از آن آگاه شدند و بعد از شش سال (بعد از رحلت امام حسن عسکری علیه السلام) خبر ولادت آن کعبه موعود در جهان اسلام منتشر شد.(2)
